بمناسبت گرامیداشت روز جهانی نابینایان

بیست و سوم مهرماه، روز جهانی نابینایان در هر سال گرچه می تواند نور امیدی را در چشمهای بی قرار روشندلان ایجاد کند اما گذر از این روز بدون توجه به وعده ها و دلگرمی هایی که به این قشر داده می شود همیشه شب تار این افراد را تارتر می کند. یک نابینا درست مانند یک فرد عادی حق زندگی و بهره مندی از تمام امکانات را دارد اگر چنانچه روند بی تفاوتی نسبت به نابینایان ادامه یابد ممکن است آنها گوشه نشین شده و به راحتی نتوانند با اجتماع خود ارتباط برقرار کنند.

نابینایان برای یافتن استقلال مالی به شغل، برای رفت و آمد در خیابان به امنیت و آسایش و برای تشکیل زندگی علاوه بر این موارد به مسکن نیز نیاز دارند. سهم این افراد از زندگی باید برای مسئولین با اهمیت تر شود. آنان نباید تنها در روز جهانی نابینایان به فکر این اقشار بیفتند و بعد تمام وعده های خود را نسبت به آنها به فراموشی بسپارند. مسئولین باید به قول های خود عمل کنند و نهادهای فرهنگی باید به مردم و جامعه نحوه روبرو شدن با یک نابینا را آموزش دهند تا همه ما به هنگام برخورد با آنها شیوه های رفتاری مناسبی را به کار ببندیم.

یکی از روشندلان می گوید: مهر ماه که می شود روزها را با دستانم شماره می کنم تا به بیست و سوم ماه برسم آخر تنها روزی که من و دوستانم مهم می شویم همین روز است، در این روز تمام نگاه ها به عصای سفید و چشمان تاریک ما جلب می شود در این روز مسئولان حرف ها و وعده های قشنگی به ما می دهند و به لمس کردن عصای سفید و عینکی که پشت آن جز تاریکی نیست می پردازند وقتی این روز تمام می شود تمام غصه های دنیا به روی شانه هایمان سنگینی می کند و وعده ها و دلجویی های آنها تنها در حد همان حرف و سخن باقی می ماند. کسی در کوچه تاریک چشم های ما قدم نخواهد گذاشت و حاضر نیست لحظه ای زندگی را مانند ما از پشت عینک به تماشا بنشیند. حرف های زیادی داریم اما همیشه تا خواستیم صحبت کنیم به ما از سر ترحم و دلسوزی نگاه شد و عمق حرفهای ما در حاشیه ماند ... !